Kolejny tekst ewangeliczny, który podsuwa nam Pan Jezus w Tygodniu Modlitw o Powołania. Bez wątpienia pierwszy i trzeci akapit dzisiejszej perykopy winni odnieść do siebie ci, którzy czują się przez Boga powołani i wezwani do wyłącznej służby dla Niego. Łatwo jest zaakceptować słowa z ostatniego zdania tego fragmentu Ewangelii: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Czytając to można wpaść w pewien rodzaj dumy, by nie powiedzieć, że grozi to nawet pychą. Dla równowagi otrzymaliśmy w pierwszym akapicie ostrzeżenie: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. I o tym ciągle trzeba pamiętać.

   W tym kontekście warto jednak zapytać o zasadność wtrącenia drugiego akapitu, mówiącego o zdradzie Judasza. Owszem, też należał do powołanych i wybranych, ale w tym miejscu?... Tak, właśnie w tym miejscu jak najbardziej uzasadnione jest pokazanie, jako przestrogi, skutków myślenia po swojemu i podejmowania decyzji na własną odpowiedzialność. Jak najbardziej - gdy chodzi o sprawy mniejszej wagi albo wiążące się tylko z własnym życiem. Gdy jednak ktoś czuje na sobie odpowiedzialność ambasadora (bo przecież tak winien czuć się posłany przez Boga), nie może niczego opierać na ludzkiej logice. Wszystko musi się opierać o Boży plan, wszystko wynikać winno z Jego poleceń i nakazów.