Wieczernik. Ostatni posiłek z uczniami. Jest już po umyciu nóg apostołom, po zapowiedzeniu zdrady Judasza, zaparcia się Piotra i obezwładniająca cisza... Wszyscy czują, że coś musi się wydarzyć, że wydarzy się niebawem. Są strasznie zaniepokojeni. Wyczuwając to doskonale, Pan Jezus mówi Pokój mój daję wam oraz zostawiam wam. Połączenie tych dwóch wyrazów ma sugerować stałość i trwałość daru. Dać można dziecku słodycze, jabłko i wiemy mniej więcej jaka będzie ich trwałość... Zostawianie czegoś podkreśla z kolei trwałość daru. Jaki to dar? Pokój! Ten, którego tak bardzo im brakuje - zwłaszcza teraz: zaniepokojonym i roztrzęsionym. Ale! Jest jedno ale - chodzi o ten rodzaj pokoju, który różni się od zmajstrowanego przez ten świat. Pragnieniem takiego pokoju zwiedzony był Judasz, Piotrowi wydawać się będzie za chwilę, że w tym momencie lepiej się zaprzeć Chrystusa. Paweł przed swoim nawróceniem prześladował chrześcijan, aby zapanował pokój. Jaki? Ten wymyślony przez ludzi, tak zwany święty spokój. Jaki on święty, skoro jest z tego świata? Wydumany na bazie światowej propagandy, manipulacji, podpowiedzi i nacisków możnych tego świata. Takimi narzędziami dysponuje władca tego świata - jako określa Pan Jezus szatana, od razu dodając, że nie ma on nic swego we Mnie. Dlaczego? Bo Chrystus miłuje Ojca i czyni tak, jak Mu Ojciec nakazał.

   Można by obrazowo przedstawić to w ten sposób: zmanipulowany tłu, omotany propagandą tego świata, zadowolony z posiadania produktu pokojo-podobnego, maszeruje szerokim traktem, nie mogąc jednak cieszyć się pewnością swego losu. Poboczem natomiast - a bywa, że w przeciwną stronę - zmierza Pan Jezus ze swymi uczniami, innymi, wytykanymi palcami, ale spokojnymi o swoją przyszłość, bo są zawsze blisko Pana.