Bywa, że - przezwyciężając przywiązanie do osoby kochanej i naturalny odruch serca - jesteśmy w stanie zdobyć się na podobne wyznanie: dobrze, że już odszedł albo dobrze, że umarła. Najczęściej opatrujemy tę wypowiedź komentarzem opisującym ciężką chorobę osoby zmarłej, jego ogromne cierpienia i bezradność niemogących przyjść z pomocą domowników.

   Pan Jezus wskazuje na inny pożytek, bez związku z nieuniknionym cierpieniem (którego On akurat mógł uniknąć - choć nie chciał). Wskazuje na przyjście Pocieszyciela, Ducha Świętego, który musi być posłanym przez Ojca i Syna. Każdy wierzący w Boga zdaje sobie sprawę jaka to korzyść. Trudniej jednak pojąć argumentację Pana Jezusa. Ta wydaje się (na pierwszy rzut oka) tak odległa od logicznego myślenia. Jakże bowiem zrozumieć tę wypowiedź: On zaś gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu - bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś - bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie - bo władca tego świata został osądzony. Jasne, rozumiemy, że grzechem jest niewiara w Chrystusa oraz sąd polegający na osądzeniu władcy tego świata. Jak jednak zrozumieć sens sprawiedliwości opisywanej jako odejście do Ojca i już Mnie nie zobaczycie? Chciałoby się powtórzyć za słuchaczami Chrystusowej Ewangelii: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? A może wystarczy przypomnieć sobie, jakie jest tradycyjne rozumienie sprawiedliwości? Określane ono było jako ius suum cuique czyli prawo każdego do swego. Inaczej mówiąc prawo każdego do tego, co mu się należy. W tym znaczeniu oczywistym staje się, że to właśnie Chrystusowi Panu należy się przebywanie z Ojcem i na pewno jest to pożyteczne - również dla nas.