Jest zima. To trudny czas dla nas, ludzi, ale przede wszystkim dla zwierząt. Nie raz widzieliśmy błąkające się samotnie psy czy koty, poszukujące pożywienia. Żal budzi się w sercu, ale cóż zrobić? Trudno przecież instalować w mieszkaniu schronisko dla bezdomnych czworonogów...

Jeśli jesteśmy w stanie - bez specjalnego wysiłku - wykrzesać w sobie odruch współczucia dla przedstawicieli niższego świata, to przecież oczywistą jest reakcja Pana Jezusa na zagubienie i duchowe osierocenie ogromnych tłumów, które wiodła za Nim nadzieja. Ewangelista mówi o nich, że byli „znękani i porzuceni jak owce nie mające pasterza". Nie jest dobrze, gdy zwierzęta nie mają opieki swego pana. Gdyby nawet sam był niewiele wart, to przecież bronić będzie trzody, przynajmniej jako swojej własności. Ci natomiast nie mieli nikogo, kto by ich bronił... Żal takich ludzi.

Na samym współczuciu nasz Pan jednak nie poprzestał. Sam robił co mógł: „leczył wszystkie choroby i wszelkie słabości" wśród nich. Mało tego - myśląc o ludziach w podobnej sytuacji, których wciąż jeszcze wielu, posłał do nich swoich uczniów z poleceniem realizacji tych samych zadań. Pewnie nie wszystkich uzdrowią, nie wszystkim pomogą według oczekiwań, ale przynajmniej pozostawią nadzieję. Przy czym nie jest to nadzieja kierunkująca uwagę tych zbłąkanych ludzi na doczesność. Może niektórym słońce oświecić miało wkrótce lepszą rzeczywistość, większość jednak z nich tkwić będzie nadal w swoim starym świecie. Będą jednak dysponowali nową perspektywą - perspektywą życia wiecznego w innym, lepszym świecie.