Tak można by odczytać przesłanie dzisiejszego pierwszego czytania. Rozumowanie całkiem uprawnione. Od wieków przecież ludzie poszukują „chleba i igrzysk" - w życiu naszym „coś" musi się dziać. Jeśli owego „coś" zaczyna brakować, wówczas my sami wyruszamy na poszukiwanie przygód. Eliasz zaś dostarczał ich wyjątkowo dużo, a były to wydarzenia absolutnie oryginalne, niepowtarzalne.

Cuda same w sobie nie powinny jednak być przedmiotem zainteresowania. One bowiem tyle znaczą, ile na coś wskazują. Cud nigdy nie dokonuje się na sposób jałowy - dla samej cudowności. Cud zawsze jest znakiem - on musi coś oznaczać. W tej perspektywie myślowej mówić można zarówno o szczęściu jak i o nieszczęściu przebywania w pobliżu Eliasza. Przez jego postępowanie przemawiał przecież Pan Bóg. Była to więc z jednej strony wielka łaska, z drugiej zaś ogromna odpowiedzialność: skoro bowiem Bóg kieruje w moją stronę jakiś komunikat, to wielkim niebezpieczeństwem byłoby ignorowanie go, albo niewłaściwe interpretowanie.

Takie niebezpieczeństwo wciąż nad nami wisi. Bóg nigdy przecież nie przestaje przemawiać. Skoro jest Ojcem i to najlepszym, nie mógłby pozostawić swoich dzieci własnemu losowi. On pragnie wychować je jak najlepiej, a w związku z tym napominać w wypadku błędów i wskazywać , co dla nas samych będzie najlepsze.

Chociaż więc nie ma Eliasza, wciąż jest nad nami Bóg - zatroskany, kochający, podpowiadający. Mówiący do nas przez zwykłe wydarzenia i niezwykłe natchnienia, przez dobre rady życzliwych i niepokój sumienia. Zachwyt nad cudami Eliasza niech nas nie wyprowadzi na manowce. Choć godny jest pochwał, życie toczy się dalej i każdy z własnego postępowania i podejmowanych decyzji będzie sądzony.