Prorok przychodzi do Achaza, archanioł do Maryi z Nazaretu - w obu przypadkach mamy do czynienia z objawieniem się woli Bożej człowiekowi. Każdy takiego znaku potrzebuje, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawy wielkiej wagi, a oba powyższe przypadki do takich zaliczyć należy. Jakże odmienne są jednak odpowiedzi obojga osób: król Achaz dyplomatycznie (czyt.: pokrętnie) wymawia się od spełnienia woli Najwyższego. Pod pozorem uszanowania wielkości Boga, nie chce formułować prośby, na którą sam Bóg akurat oczekuje. Gubiący się w układach międzynarodowych, sprzyjający raz Asyryjczykom, to znów Egipcjanom, zmieniający fronty i upodobania - w zależności od politycznej czy militarnej koniunktury - i tym razem nie ma zaufania. Zaufania przede wszystkim w potrzebę takiego gestu.

Maryja, prosta dziewczyna izraelska, będąca z dala od przewrotnego świata wielkiej polityki, miłująca prawdę i jednoznaczność, bo kochająca Boga, nie miała tego rodzaju dylematów. Ułamek sekundy trwało jej zaskoczenie, gdy rozum, podbudowany rozsądkiem, nie chciał przyjąć za prawdę tego, co działo się w rzeczywistości. Gdy jednak zdała sobie sprawę, że to po prostu wyraźny znak od Pana Boga, już wiedziała, co ma uczynić. Zrozumienie od razu nie przyszło, wątpliwości pozostały nadal, ale ufność przemogła wszystko - skoro Bóg czegoś oczekuje, to znaczy, że ma konkretny plan. On wie więcej i rozumie wszystko - my nie musimy. My mamy być po prostu posłuszni.