Przychodzące na świat dziecko niesie ze sobą tak wiele radości! Cieszą się nim wszyscy wokół, odwiedzają, przyglądają się, chcą choćby dotknąć, oczy nacieszyć najczystszą niewinnością, a każdy gest, uśmiech i najbardziej nieporadny ruch odczytywać jako sukces malca. Niczym są jednak te radości w porównaniu z uniesieniem jakie przeżywa matka, w której łonie poczyna się nowe życie. Ona przecież odczuwa jego rozwój, odbiera pierwsza każdy jego ruch, zjednoczona z nim nie jest wprost w stanie opisać tego cudu, którego jest nie tylko uczestniczką, ale i współtwórczynią.

Pewnie dlatego jako starotestamentalna ilustracja do dzisiejszej Ewangelii o spotkaniu dwóch matek: Maryi i Elżbiety służy fragment Księgi Pieśni nad Pieśniami. Tęsknota za tym, co się jeszcze nie dokonało, ale jest już w fazie realizacji, co jeszcze nie sfinalizowane, choć już jest faktem oddaje pełen emocji śpiew oblubienicy. I tylko dlatego tekst ten został włączony do kanonu ksiąg świętych, że wspaniale ilustruje pragnienie miłości - skoro możliwa jest ona w tak pełnym emocji stanie w odniesieniu do ludzi, o ileż bardziej winna charakteryzować naszą relację z Bogiem.

Ten rodzaj refleksji winien nas natychmiast mobilizować do wzniesienia myśli ku niebu w pełnym ufności wołaniu modlitewnym o wielką tęsknotę za odwiecznym Przedmiotem naszego oczekiwania. Choć intelektualnie jest to nam dostępne, to bardzo często nie potrafimy zadziwić się tą oczywistością i należycie docenić ten wielki skarb, jaki posiadamy. Prośmy więc o dar wtórnego zadziwienia i pierwotnej gorliwości w modlitwie.