Cóż może zrobić Pan Bóg dla uratowania grzesznego człowieka? Wskazuje na prawo, porusza sumieniem, wysyła proroków - i co? Niektórzy pokornie podporządkowują się Jego żądaniom, inni zaś - jak to zapisał św. Łukasz w dzisiejszej Ewangelii - „udaremniają zamiar Boży względem siebie". Boże zamiary względem nas zawsze są pełne miłości, bo jakżeby Ojciec mógł chcieć czegoś niedobrego dla swego dziecka? Jego dzieci są jednak uparte, krnąbrne, zbyt często forsujące własne pomysły. I w tym tkwi ich zguba. Nikogo Pan Bóg nie zbawi na siłę, choć nie ma wątpliwości, że mógłby to uczynić. Tak bardzo szanuje ludzką godność i wolność człowieczą, że nie zdecydował się na jej odebranie ani w ogrodzie Eden, ani nawet wtedy, gdy świętokradzkie ręce podniosły się na Jego Syna. Bóg zdecydowany jest wyłącznie proponować i prosić. Wiele na tym traci, to prawda, ale w efekcie zyskuje rzesze tych tylko, którzy naprawdę Go kochają i są względem Niego spolegliwi.

Uczeni w Prawie, faryzeusze... A któż śmiałby ich pouczać - ich, którzy wszystko wiedzą i Boga znają najdoskonalej, przerzucając się cytatami Księgi świętej i na wszystko mający gotową odpowiedź? Do takich najtrudniej trafia się Bogu. Nic więc dziwnego, że Pan Jezus dziękował Ojcu za objawienie trudnych spraw prostaczkom i zakrywanie przed „mądrymi i roztropnymi".

Dziś, po wielu wiekach, wszyscy znamy dobrodziejstwa chrztu świętego. Tamci słuchacze Janowych rekolekcji byli w sytuacji o wiele trudniejszej. Niełatwo im jednak będzie sięgać po tłumaczenia, skoro „prostaczkowie" na dobrodziejstwach nieba się poznali i z nich skorzystali, oni zaś „udaremnili zamiar Boży względem siebie".

To prawda, że wiara jest w znacznym stopniu logiczna i wytłumaczalna. Nie wszystko jednak jest dostępne naszemu poznaniu. Gdyby było inaczej, mówilibyśmy o wiedzy - nie o wierze. I my więc nie próbujmy wszystkiego rozkładać na „czynniki pierwsze" - słuchajmy Boga, czytajmy Jego znaki i stosujmy się do nich w wielkim zaufaniu do Tego, który naprawdę wie, co robi.