Ostatnio zagościła u nas moda na drzewa genealogiczne, poszukiwanie przodków, odkrywanie rodowych tajemnic. Okazuje się, że to żadne odkrycie: w dawniejszych czasach znajomość linii rodowej była swego rodzaju dokumentem tożsamości. Nie zawsze było się czym chwalić - niektórzy z owych przodków bowiem nie najlepiej się zapisali w historii swojego kraju czy choćby rodu. Każdy jednak wywarł jakiś wpływ na całokształt pokoleń.

Patriarcha Jakub wiele miał problemów ze swymi synami. Niemało nacierpiał się z ich powodu, a chyba najbardziej w okolicznościach związanych z „utratą" najukochańszego syna - Józefa. Bracia przez zawiść sprzedali go w niewolę, a gdyby nie Juda, doszłoby do bratobójstwa. Jakub znał prawość Judy i dlatego przed swoją śmiercią wypowiedział błogosławieństwo - proroctwo dotyczące tego rodu. Juda więc miał stać się protoplastą rodu królewskiego, którego najważniejszy Potomek królować będzie też nad innymi narodami. Dlatego więc św. Mateusz prezentuje rodowód naszego Pana, kotwicząc go na Abrahamie, ojcu narodu wybranego i poprzez Judę oraz najlepiej wspominanego króla Dawida, doprowadza aż do „Józefa, męża Maryi".

To, czego nie odnajdujemy w dzisiejszych czytaniach, dopowiedzieć sobie możemy na podstawie innych tekstów biblijnych i wynikającego z nich nauczania Kościoła: skoro w Chrystusie wszyscy zostaliśmy usynowieni, stanowimy jedną rodzinę. Dobrze więc byłoby korzystać z wzorców pozostawionych przez przodków, ale wzorców najlepszych, wiążących nas z Bogiem, budujących zaufanie do Niego i przemieniających nas samych.