Zestawienie w dzisiejszym czytaniu dwóch fragmentów Księgi Wyjścia (z rozdziału 33. i 34.) jest trochę niefortunne i może wprowadzać w błąd. Mianowicie dwa pierwsze akapity odnoszą nas do idei Namiotu Spotkania. Kolejny zaś - mówi o drugiej wersji tablic Przymierza.

   Zatrzymajmy się jednak przy Namiocie Spotkania. Natchniony tekst wyraźnie precyzuje, że miało w nim dochodzić do spotkań z Bogiem. Za chwilę ulokowana w nim zostanie Arka Przymierza - największa świętość Hebrajczyków. Namiot ten (nie dowiadujemy się tego z dzisiejszej liturgii Słowa) już pod względem materialnym stanowił ogromną wartość - zbudowany według wzoru przekazanego przez Pana. Do jego budowy użyto wiele złota, srebra, brązu, specjalnych gatunków drewna i bardzo drogich tkanin. Przecież taki przybytek winien być chroniony, powinien być ulokowany w samym centrum obozu. Dlaczego więc Mojżesz wypchnął go na peryferia owego mobilnego osiedla?

   Niejednokrotnie zatrzymywaliśmy się w ciągu dnia w kościołach ulokowanych w centrach miast, przy ruchliwych skrzyżowaniach, w miejscach gdzie po wiekach ułożono szyny tramwajowe czy zbudowano dworce... W takim kościele cisza jest ułomna. O wiele lepiej czujemy się w świątyni, której lokalizacja chroni nas przed hałaśliwym zgiełkiem świata. Obyśmy potrafili wykorzystać ten atut, skoro wiemy, że Bóg przemawia w ciszy...