Obchodzenie ważnych wydarzeń w życiu poszczególnych ludzi czy społeczności jest nie tylko zwyczajem, ale też obowiązkiem - aby pamięć nie ustała. Św. Jan Paweł II mówił: Naród, który nie zna swojej przeszłości umiera i nie buduje przyszłości. Intuicyjnie ludzie wyczuwali to od zawsze - Izraelici również. Dlatego nakaz Pana Boga, dotyczący świąt, jakie winni obchodzić, był jedynie usankcjonowaniem i uporządkowaniem tych pragnień.

   Pierwszy dzień pierwszego miesiąca w roku - to pamiątka wyjścia z Egiptu, dzień czternasty tego miesiąca - przejście przez Morze Czerwone. Stąd Pascha, Święto Namiotów, Święto Przaśników czy Dzień Pojednania... Kalendarz liturgiczny wyznaczał rytm życia tego ludu. Zresztą podobnie jak nami - praktykującymi chrześcijanami. My również czcimy Narodzenie naszego Pana i Jego śmierć na krzyżu, przeżywamy adwent i Wielki Post. Maj i październik to miesiące poświęcone Najświętszej Matce, czerwiec - Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Bo tak trzeba. Nie dla tradycji, nie dla zwyczaju, ale jako okazja do zwrócenia się z wdzięcznością ku Temu, który nieustannie myśli o nas i czuwa nad nami, pomaga i wspiera, bo kocha.