Urodził się w niewoli, cudem uratowany przed zadekretowaną śmiercią, wysoko wykształcony, przygotowany do roli przywódcy. Następnie zmuszony do ucieczki przed mściwym faraonem, wiele lat spędził na wypasaniu owiec i kóz. Miał wiele czasu na rozmaite przemyślenia. Tam właśnie Bóg objawił mu się w cudowny sposób i powołał do nadzwyczajnego dzieła - miał wyprowadzić naród wybrany z niewoli egipskiej. Z ciężkim sercem podjął się tego zadania, ale była to orka na ugorze. Samo oderwanie niewolników od ich dotychczasowego podłoża musiało zostać obudowane licznymi plagami, które utrwaliły w świadomości zarówno Egipcjan jak i Hebrajczyków wielkość i potęgę Boga. Wszystko to dokonywało się za pośrednictwem Mojżesza. Potem przyszedł najtrudniejszy etap - chodzi nie tylko o przejście przez Morze Czerwone, ale to ciągłe, dokuczliwe buntowanie się przeciwko nakazom Boga. Z różną częstotliwością i natężeniem trwało to czterdzieści lat! Mojżesz pokornie to znosił, choć i sam razu jednego wykazał się słabością wiary. Było to w Kadesz na pustyni Sin, gdzie to zabrakło ufności w sercu Mojżesza i na chwilę zwątpił, czy możliwe jest wyprowadzenie wody ze skały. Użył nawet sformułowania: Czy potrafimy z tej skały wyprowadzić dla was wodę? Ta chwila zawahania sprawiła, że ten, o którym można powiedzieć, że holował lud Boży przez tyle lat do miejsca przeznaczenia, sam nie dotarł do celu podróży. Nawet miejsce pochówku jest nieznane. A tak wielkim człowiekiem był! Takim prorokiem! Pismo święte mówi nawet, że był najskromniejszym człowiekiem na ziemi. I nie wystarczyło? Z pewnością wystarczyło. Ziemska pozycja człowieka nie jest tak ważna jak ocena Najwyższego, który nie tylko Mojżeszowi, ale wielu jemu podobnym od dawna przygotował miejsce w domu Ojca.