Czy można było nie przyjąć takiego zaproszenia? Wieczór się zbliża... Ale to przecież Mistrz zaprasza. Ponadto: zdecydował się na małe grono - tylko Piotr, Jakub i Jan. Nie mogliby odmówić... Jaka tym razem czeka ich przygoda? Chyba na niewiele można liczyć, bo noc coraz mocniejszym uściskiem obejmuje ziemię. Pewnie będzie się modlił. Często tak czynił. A oni też by tak chcieli... Postarają się Mu towarzyszyć.

   Atmosfera niepowtarzalna: noc (możliwe, że księżycowa), niebo rozgwieżdżone, a na dole niczego nieświadomy świat. Ludzie jedzą kolacje, układają dzieci do snu, modlą się albo kłócą, a wszyscy oddychają coraz wolniej i wolniej, zamykają się im oczy - wszystko się rozmywa. Do rana. Ale nie tam, na szczycie... Mistrz składa się do modlitwy, uczniowie też. Nie mają jednak tyle siły i nigdy nie będą w stanie wejść w taką relację z Ojcem, jaka jest udziałem Syna. Dlatego zasnęli. Pobudka ich przeraziła: promieniejący blaskiem Jezus, Mojżesz, Eliasz, obłok i głos Ojca... Na to nie byli przygotowani. Jedyne, na co ich było stać, to propozycja rozbicia namiotów. Chwilo trwaj? Chyba tak. Oto przygoda, której oczekiwali, choć nie byli na nią gotowi. Nie na takie emocje. Będzie o czym opowiadać - chłopaki nie uwierzą. Ale i tego im nie będzie wolno... aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie.

   Ewangeliści nie wspominają o podobnej przygodzie - zdarzyło się tylko raz. A szkoda. Tyle przeżyć, tyle emocji! Warto by do takich chwil wracać, ale nie! Wrócić trzeba do zwykłej codzienności. Do zwykłej pracy, spotkań z ludźmi, wysiłku i modlitwy. Tak. Modlitwa też nie będzie tak wyglądać. Urok głęboko przeżytych rekolekcji przejdzie we wspomnienia, a żyć trzeba normalnie. Czyli jak? Radośnie, bo już wiemy, że On zmartwychwstał i wszystko zwyciężył. Byle być blisko Niego - dniem i nocą. Zawsze.