Po cudzie rozmnożenia chle-ba, Pan przynaglił swoich uczniów, by przeprawili się na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Wyobrażamy sobie, jak to mogło wyglądać: odchodzący z placu rozmnożenia chcieli jeszcze o coś zapytać Nauczyciela, poprosić o błogosławieństwo, umówić się na spotkanie, bo ktoś w domu choruje... Pan zaś cierpliwie żegnał się z nimi, błogosławił, uśmiechał się, podawał rękę... A apostołów trzeba było przynaglić. Czy to znaczy, że ociągali się? To bardzo prawdopodobne. Mogli bowiem pragmatycznie podejść do zaistniałej sytuacji, zwłaszcza gdy nie było przy brzegu innej łodzi: Jak się przeprawi? Możliwe, że czekali... Przynaglił ich więc.

   Sam zaś poszedł na górę, aby się modlić - by podziękować Ojcu za dokonany cud i prosić za tymi, którzy doświadczyli łaski. Musiał też prosić za uczniami, którzy nie dość szybko posłuchali swego Mistrza i dlatego trafili na niekorzystne warunki do żeglowania. Może, gdyby spełnili polecenie od razu?...

   Ulitował się nad nimi i przyszedł w nietypowy sposób... krocząc po falach. Byli już u kresu. Czwarta straż nocna to przedział czasowy od trzeciej nad ranem do szóstej. Całą noc walczyli z wiatrem i falami. Do tego jeszcze ta zjawa! To zaś ich Pan. On zawsze przychodzi wtedy, gdy najbardziej Go potrzebujemy. Oj, potrzebowali Go apostołowie - zwłaszcza w tej chwili. Gdy próbował uspokoić ich swoim głosem, jedynie Piotr był opanowany i postanowił przetestować ową zjawę. Zaproszenie Pana Jezusa wlało weń nowe siły, otworzyło nowe perspektywy... Ależ gdzie tam! Zaledwie uchyliło. Zwątpił. Szedł na dno. Panie ratuj! - to go ocaliło. Reprymenda Mistrza była pobłażliwa: Czemu zwątpiłeś, małej wiary? Na szczęście miał na podorędziu to cudowne zawołanie: Panie ratuj! Dobrze, abyśmy i my mieli pod ręką coś podobnego, niezależnie od stopnia trudności i przerażenia sytuacji: Jezu, ufam Tobie. To cudowny zwrot, który ocala, wybawia i przeprowadza do szczęścia wiecznego.