Nie ma wątpliwości, że Jozue zawiera w imieniu narodu wybranego przymierze z Panem Bogiem. Nie jest to pierwsze tego rodzaju przymierze. Wcześniejsze zawarł Mojżesz pod Synajem, jeszcze wcześniej było przymierze Noego, zawarte tuż po potopie. Pamiątką tego miał być kamień ustawiony ku pamięci potomnych.

   Nie było to przymierze w żaden sposób narzucone. Jozue dawał możliwość wyboru, pytał o zdanie swoich rodaków. Było to swoiste referendum. Dowiedział się z niego, że wszyscy chcą służyć Bogu - ze względu na wielkie dzieła, których dokonał. Powtórzenie pytania niczego nie zmieniło. Czy tak będzie zawsze?

   Wielu pamięta sytuację sprzed czterdziestu trzech lat, gdy to trwały strajki - nie tylko w zakładach stoczniowych. Ludzie w nim uczestniczący byli świadomi ewentualnych konsekwencji. Pamiętali wszak o wydarzeniach sprzed dziesięciu lat, gdy to podobne protesty krwawo spacyfikowano. Mimo to jednak trwali - modląc się, jednocząc, wieszając w zakładach pracy krzyże, obrazy Matki Bożej i portret św. Jana Pawła II. To ci ludzie domagali się nie tylko wolnych sobót i szeregu przywilejów, ale również Mszy św. w radio i w telewizji. Była im ona potrzebna, a życzenie było szczere. Jak to natomiast wygląda dzisiaj? W Ewangelii dnia dzisiejszego Pan Jezus domaga się, by pozwolono dzieciom przychodzić do Niego. Dlaczego? Bo już drugie pokolenie tamtych bohaterów nie potrzebuje Pana Boga i swoich dzieci na katechezę nie posyła... Czy aż tak bardzo różnimy się od tamtych ludzi sprzed wieków?