Przełom VIII i VII wieku przed Chrystusem, był czas trudnym dla narodu wybranego. Sargon II w roku 721 zdobył Samarię i deportował część Izraelitów do Asyrii, bo nieposłuszni byli Bogu, sprzeniewierzając się Jego woli, nie szanując przykazań. Dwadzieścia lat później spustoszył też południowe królestwo, podszedł pod Jerozolimę, ale miasta nie zdobył. Nie na skutek zbrojnego odporu, ale (najprawdopodobniej) jakiejś zarazy, która nawiedziła jego wojska. Była to odpowiedź Boga na błagalną modlitwę Ezechiasza, króla judzkiego. Naród nie potraktował jednak tego jak ostrzeżenie. Ezechiasz był człowiekiem prawym i pobożnym, ale miał niewłaściwego doradcę, Szebnę, zarządcę pałacu i i szefa królewskiej administracji. Zainteresowany był jedynie budową okazałego mauzoleum dla siebie i kolekcją powozów...

    Izajasz próbował zwrócić serca ludu ku Bogu, ale okazywało się to niemożliwym bo wyznawcy Jahwe potrzebowali tylko... chleba i igrzysk. Dzisiejsze pierwsze czytanie jest więc mową proroka przeciwko Szebnie, któremu przepowiada on degradację, a następnie zesłanie i śmierć na obczyźnie. Jego miejsce zajmie pobożny i troszczący się o naród Eliakim. Klucze domu Dawida jemu zostaną przekazane, on zaś wypełni wiernie swe zadania. Pokorny Eliakim okazał się o wiele wierniejszym od pysznego Szebny.

   Pan Bóg potrafi zaskoczyć i udowodnić przy okazji, że właśnie w pokorze i poddaniu się Jemu leży (nomen omen) klucz do sukcesu. Święty Piotr musiał być bardzo zaskoczony zapowiedzią Mistrza, dotyczącą sprawowania przez niego władzy w Kościele. Potencjał z pewnością posiadał. Był wystarczająco gorliwy i ambitny, aby już wejść w papieskie buty... Potrzebował jednak czasu, który by obrobił jego niedoskonałości i w pełni oddał na służbę Najwyższemu. A do czego my jesteśmy wezwani?