Nie było większych specjalistów od Bożego słowa jak faryzeusze i uczeni w Piśmie. Wszystko wiedzieli i wszystko potrafili wytłumaczyć. Nie chodziło jedynie o dziesięć przykazań Bożych. Pobożność żydowska uznawała 613 nakazów i zakazów, pośród których przeciętny wierzący ledwo się odnajdywał. Ci zaś rzeczywiście przemierzali lądy i morza, by pozyskać choćby jednego współwyznawcę. I po co? Pan Jezus mówi: aby uczynić go dwakroć bardziej godnym piekła niż oni sami. Był to ciężar nie do uniesienia.

   Dlatego św. Paweł napisał Tesaloniczanom, z których nawrócenia bardzo się radował, że nie samo słowo przekazu ewangelicznego dokonało w ich duszach tego zwrotu, ale moc i działanie Ducha Świętego z wielką mocą przekonania. Krótko mówiąc, chodzi w tym wszystkim przede wszystkim o świadectwo życia, ukazywane nie w celach komercyjnych, ale jako naturalny wypływ więzi łączącej człowieka z Bogiem.

   W taki to sposób św. Augustyn poznał Pana Boga i po latach błądzenia, z miłością ogromną do Niego powrócił. Przylgnąwszy do Niego całą pełnią swego serca, dokładając ogromną inteligencję, będącą darem Wszechmocnego, organizował, zbierał, jednoczył i wiązał ludzi z Bogiem. Ten zaś dopełniał reszty. Między innymi stąd wiemy, że aby skutecznie prowadzić ludzi do Boga, należy samemu się z Nim zjednoczyć i posłusznie kierować się w wyznaczonych przez Niego kierunkach.