Cóż to oznacza: zaprzeć się siebie? To zwrot, który wyszedł  już raczej z użycia - nie tylko go nie używamy, ale też... nie rozumiemy. Jakież więc jest jego znaczenie?

   Stwórca człowieka wszczepił w niego swój kod - swoiste boskie DNA. Stworzeni przecież zostaliśmy na Jego obraz i podobieństwo. On sam zaś jest Miłością i wszystko, co od Niego wychodzi jest naznaczone miłością. Skąd więc tyle zła na świecie? Złemu udało się wszczepić w owo doskonałe dzieło Boże wirusa pychy i nieposłuszeństwa. Od tego wszystko się zaczęło. Dlatego dziś, nawet jeśli mamy dobrą wolę i najlepsze intencje, brakuje często wytrwałości i gotowości do poświęceń. To właśnie należy w sobie wypracować. Rodzice próbują rozbudzić w dzieciach gotowość do poświęceń, do dzielenia się wszystkim, co otrzymują, począwszy od batonika, poprzez zabawki aż po dar wolnego czasu. (To ostatnie może być najtrudniejsze...)

   Jako istoty cielesno - duchowe wykazujemy jednak podobieństwo do świata zwierzęcego. Jego przedstawiciele dbać muszą przede wszystkim o siebie i swoje potomstwo. Żyją w ciągłym zagrożeniu. Z jednej strony polują, by przeżyć - z drugiej zaś mają się na baczności, by nie zostać upolowanymi. Wylegują się, gdy są najedzeni i nerwowo reagują obserwując intruzów na swoim terytorium. Nie tak ma to wyglądać u człowieka. Mamy niejako odzwierzęcać siebie, w znaczeniu pozbywania się cech niższego gatunku na rzecz ofiary z siebie, tłamszenia w sobie własnych pragnień na rzecz realizacji oczekiwań innych. W taki sposób wracamy do pierwotnego Wzorca - Tego, który ogołocił samego siebie ze wszystkiego, by wysłużyć nam zbawienie przez wysiłek, służbę i cierpienie dla naszego zbawienie.