W sobotę liturgia słowa przypomniała nam przymierze zawarte przez Jozuego z Bogiem. To przymierze chętnie i z wielkim przekonaniem zaakceptowali członkowie narodu wybranego. To ci, którzy byli świadkami wielkich cudów, które - podobnie jak ich przodkowie - oglądali na własne oczy: przekroczenie Jordanu suchą nogą, zawalenie się murów Jerycha, zdobycie kolejnych terytoriów bez wyciągnięcia miecza i tak dalej. Nic dziwnego, że choćby z motywu zwykłej przyzwoitości, pragnęli mieć Boga za swego Pana i Opiekuna.

   Przyszło jednak kolejne pokolenie, które już wszystko miało i nie musiało się o nic walczyć, za to chowało w sobie pragnienie zmian - takie prawo młodości. Zamiast jednak zdobywać to, co doskonalsze, skłonili się ku temu, co łatwiejsze i wygodniejsze. Zaczęło się naśladowanie obcych nacji i zwyczajów tych, którzy nie znali Boga. Następowało moralne i religijne rozprężenie. Napominanie konserwatystów na niewiele się zdawało, kara Boża nie przychodziła, a to rozzuchwalało odstępców. Nieszczęścia jednak nadeszły, zgodnie z zapowiedzią Jozuego. Czy Pan Bóg rzeczywiście opuścił swój lud? To raczej ludzie wymsknęli się spod Jego ochronnego parasola, a tym samym znaleźli się pod gradem nieszczęść, przed którymi bronił ich dotąd parasol ochronny Pana Boga. Dla potwierdzenia swej wszechmocy posyłał im Pan Bóg sędziów. Tych chętnie przyjmowano, traktując ich jako wykonawców pracy zleconej. Ta zaś miała polegać na przywróceniu poprzedniego porządku. Jak odległego? Czy tego pierwotnego, Mojżeszowego? Nie - tęsknili za porządkiem tego świata: za wygodą, przyjemnościami i dobrobytem. To było najistotniejsze, ważniejsze niż przyjaźń z Bogiem...

   Czy świat zmienił się pod tym względem? Czy myśmy się zmienili?