Salomon zbudował piękną, choć z naszej perspektywy niewielką świątynię, ale jej wyposażenie było imponujące: wiele złotych, srebrnych, miedzianych i brązowych sprzętów, drogich rodzajów drewna, sukna itd. Wszak to wszystko dla Najwyższego. W tamtych czasach obowiązywał geocentryczny model wszechświata, w którym ziemia jego pępkiem. Nie miał pojęcia o tym, jak jest naprawdę, ale jako najmądrzejszy w tamtym czasie człowiek rozumiał, że Bóg - Stwórca wszechświata nie zmieści się w zbudowanej dla Niego świątyni. Gdyby wiedział, że ziemia jest niewielką planetą w układzie słonecznym, ten zaś jedynie częścią Drogi Mlecznej, czyli naszej galaktyki, zawierającej około... dwustu miliardów gwiazd! Takich zaś galaktyk we wszechświecie jest około stu miliardów! Dla lepszego zobrazowania tej wielkości uczeni używają porównania: galaktyk jest więcej niż ziaren piasku na wszystkich plażach na ziemi...

   Czy to możliwe, aby ten Bóg, w wielkim ogromie świata mógł dostrzec ziemię, na niej świątynię, a w niej każdego z nas - z taką znajomością, że nawet włosy na głowach naszych są policzone?

   Ten Bóg nie tylko spogląda na nas z wysokości - On zamieszkał pośród nas. Właśnie w świątyniach i czeka. To On czeka na nas. Czyż nie powinno być odwrotnie?