Niewielu śmiertelnikom dana jest łaska poznania miejsca i czasu odejścia z tego świata. Eliaszowi było to dane. Dlatego wziął ze sobą Elizeusza, namaszczonego na proroka po sobie - zgodnie z poleceniem Pana - i udał się w swoją ostatnią drogę. Uparty Elizeusz nie chciał go opuścić, ale być świadkiem wzięcia swego mistrza do nieba.

   Na szczególną uwagę zasługuje końcowy dialog dwóch proroków, kiedy to uczeń prosi mistrza o dwie części jego ducha, które miałyby spocząć na Elizeuszu. Pomijając zagadkę dotyczącą dwóch części ducha (mówienie w ten sposób jest absolutnie niedopuszczalne z punktu widzenia filozofii), zwróćmy uwagę na zobrazowanie tego faktu: z ognistego wozu opada ku Elizeuszowi płaszcz Eliasza. Nie w nim jednak kryje się moc cudotwórcza. To nie talizman. Nie ma działania magicznego. Dowodem na to jest pierwsza, nieudana próba rozdzielenia wód Jordanu. Dopiero wezwanie Pana, Boga Eliasza rozdziela wody podobnie jak dokonał tego wcześniej właśnie wzięty do nieba prorok.

   Tu objawia się prawda o wielkości Boga i małości człowieka: im człowiek pokorniejszy, im bardziej pusty i mniej liczący na własne siły, tym więcej w nim miejsca znajduje Bóg dla wypełnienia go sobą i swoją mocą.