Syracydes zadał sobie trud scharakteryzowania osób mających wpływ na dzieje narodu wybranego i tak dobrnął do Eliasza i Elizeusza. Obu nie szczędził pochwał - zgodnie z zasadą, że o zmarłych nie należy mówić inaczej niż dobrze. Oni jednak na te pochwały zdecydowanie sobie zasłużyli. Charakterystyka wspomnianych postaci ma kształt mowy pogrzebowej. I w tym momencie myśl wielu z nas prawdopodobnie biegnie ku własnemu pogrzebowi: Co też o mnie powiedzą? Z drugiej strony - jakież to ma znaczenie? Wielu przecież jest ludzi bezimiennych, zwłaszcza żołnierzy, pogrzebanych naprędce pod jakąś brzozą, w górach czy spoczywających na dnie oceanu. Niektórych z nich, uznano za zaginionych, w związku z czym nie mieli nawet uroczystości pogrzebowych... Na cóż im to, skoro spotkali już Pana Boga?

   I my winniśmy troszczyć się nie o to, co powiedzą kiedyś na naszym pogrzebie - jeśli w ogóle powiedzą - ale o to, by serca nasze wciąż płonęły miłością ku Bogu, a słowa (jak u Eliasza) były jak pochodnia. Tylko to się liczy.