Co się zmieniło od czasów św. Benedykta z Nursji, żyjącego w piątym wieku? W zakresach technicznych - ogrom, gdy jednak chodzi o kondycję ludzką... chyba niewiele. Benedykt, jako student rzymski, nie zdzierżył miasta - jego atmosfery, zgorszenia i braku poszanowania dla natury, a w związku z tym dla jej Stwórcy. Udał się na wschód do oddalonego około 60 km Enfinde koło Tivoli przy kościele śś. Piotra i Pawła. Widocznie i tam nie znalazł wystarczającego spokoju, bo przeniósł się do Subiaco. Tam, niemalże na samym szczycie pobliskiej góry, odnalazł grotę, w której się zadomowił. Dziś groty, w których przebywał, do których przyjął pierwszych uczniów, ozdobione są pięknymi freskami, a do skały przyklejony został klasztor, w którego okna wciskają się przepiękne widoki. Dzięki współczesnej technice wykuto w skałach drogę, wijącą się serpentynami niemalże na sam szczyt. Kiedyś jednak tak nie było. Było to miejsce trudno dostępne i mało kto się tam zapuszczał. Dawało więc komfort ciszy na spotkania z Bogiem. Ponadto, kto jak kto, ale św. Benedykt miał świadomość tego, że to zwykle górskie szczyty były miejscem spotkań z Panem. Tak przecież było z Mojżeszem na Horebie, tak było na tej samej górze z Eliaszem, na górze Tabor przemienił się Pan Jezus. Oddalenie od świata, upragniona cisza i świadomość bliskości Boga... Dlatego nawet wtedy, gdy opuścił już Subiaco, przeniósł się na Monte Cassino - na kolejny szczyt.

   Można tu mówić o poświęceniu, ofierze, oddaniu życia. Jednak, gdy ktoś pojął już, co tak naprawdę jest najważniejsze i prowadzące do niekończących się radości, poczytuje sobie ten styl życia za wielką łaskę i wyróżnienie. Inaczej niż apostołowie, którzy w takim położeniu będąc, próbowali targować się ze swoim Panem...