Uczniowie będący w drodze do Emaus byli wprost zaślepieni własnym bólem spowodowanym odejściem Mistrza. Nie ukrywają nawet oburzenia w stosunku do owego „Obcego”, który sprawia wrażenie niezorientowanego w bieżących sprawach. Próbują więc Mu wyjaśniać źródło swego bólu, dając jednocześnie do zrozumienia, że nadzieje ich zostały rozwiane…

Tak, spodziewali się zupełnie innego finału tego Życia… I cóż im pozostało? Oto uciekają teraz z miasta, w którym dokonała się najohydniejsza ze zbrodni, gdzie zabito Najsprawiedliwszego. Dopiero przepełnione mądrością objaśnienia, analiza Pism i odnoszenie ich do konkretnych momentów życia Mesjasza zaczęły powoli otwierać im oczy. Finałem było łamanie chleba w Emaus. Zrozumieli! Teraz zrozumieli. Chcieli tylko ocalić Go dla uczynienia nowego porządku w starym świecie, a oto okazało się, że świat ten, dzięki Chrystusowi całkowicie się zmienił – są już tak naprawdę w zupełnie innym świecie! Otrzymali zdecydowanie więcej niż się spodziewali.

Nie inaczej przecież stało się owemu chromemu żebrakowi, który – chcąc utrzymać się przy życiu – musiał odwoływać się do poczucia litości u przechodniów. Oczekiwał jałmużny, choćby niewielkiej – paru groszy… Piotr i Jan tego dać mu nie mogli. Działali jednak pod natchnieniem Ducha Świętego. Mieli w sobie dość litości, by prosić o łaskę dla owego nieszczęśnika. Prosił on o najlichszy datek, który mógłby go utrzymać przy życiu przez choćby kilka następnych godzin… Otrzymał znacznie więcej: Bóg dał mu zdrowie! Skakał więc z radości chwaląc i wielbiąc Boga.

Tak zwykle bywa z naszym Ojcem: nie odmawia On nikomu pomocy, nie zawsze jednak udziela jej tak, jak byśmy oczekiwali. Zwykle łaski od Niego otrzymane przewyższają nasze oczekiwania. I choć nie od razu nas uszczęśliwia, to warto być cierpliwym – dobrodziejstwa Boże zwykle są nagrodą za wiarę i wytrwałość.