Nie bez powodu Syracha nazwano mędrcem. Prezentuje on poglądy człowieka doświadczonego życiem, nauczanie przepełnione realizmem i rady oczyszczone z emocji. Jego słowa potrafią boleśnie zakłuć tych, którzy „sparzyli się" na nieszczerych przyjaźniach. Przyjaciel w powodzeniu? Przyjaciel - towarzysz stołu? Przyjaciel na czas jemu tylko dogodny? Któż z nas nie poranił się o jedną z takich przyjaźni? Dlatego kłująca rada Syracha o tym, by mieć się na baczności przed przyjaciółmi jest owocem realnego patrzenia na świat.

   Pewnie istotnie mianem przyjaciela nazwać można jednego z tysiąca... Ten bowiem, kto zaszczytne to miano nosi, musi być towarzyszem wypróbowanym w trudach i utrapieniach. Winien to być człowiek uczciwy i ofiarny, nie szukający uznania, ale wierny prawdzie nawet wówczas, gdy jest ona dla innych niewygodna. Tu można postawić sobie pytanie o swoich przyjaciół. Czy spełniają oni te kryteria? Czy nie narzucają mi własnej osobowości? I wreszcie: Czy są stali?

   Takie czytania wypadły właśnie dziś, we wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki wiernych. To nie może być przypadek - Ona jest najlepszą Przyjaciółką wszystkich, którzy Jej ufają i do Niej się uciekają. Już w życiu ziemskim pokazała się jako towarzyszka życia Pana Jezusa w dobrej i złej doli, w biedzie i w powodzeniu. Nie szukała własnej chwały i osobistych korzyści, ale - jak to pokazał cud w Kanie Galilejskiej - dla swych przyjaciół nie ustanie w trudzie, aby im tylko przynieść pomoc.

   Okazujmy więc wdzięczność tej, którą słusznie nazywamy Wspomożycielką Wiernych oraz próbujmy wzorować się na Jej życiu nie tylko szukając przyjaciół, ale oferując przyjaźń innym. Prawdziwą przyjaźń.