To, czego uczy nas Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii, musi co najmniej zaskakiwać: Jeśli oko jest ci powodem do grzechu - wyłup je, jeśli ręka - odetnij, jeśli noga - podobnie postąp... Jest oczywistym, że naszemu Panu nie chodzi o samookaleczanie się, ale raczej o konsekwentną walkę ze swoimi słabościami niejako aż do bólu. Niekiedy wyzwalanie z grzechu i słabości może być tak bolesne jak odcinanie członków...

   Na potrzeby dzisiejszego rozważania zwróćmy jednak uwagę na to, że człowiek jest po prostu słaby. Każdy człowiek. To jedna z konsekwencji grzechu pierworodnego. A mimo to - przejdźmy płynnie do pierwszego czytania - w tak słabe naczynie Pan Bóg chce złożyć potężne skarby. Paweł rozumiał to doskonale. Gdy bowiem uważał siebie za kogoś, komu powiodło się w życiu, kto urodził się z podwójnym obywatelstwem (jako Żyd miał też obywatelstwo rzymskie), staranne wykształcenie otrzymał w Jerozolimie u słynnego Gamaliela, znał języki obce, poetów rodzimych i zagranicznych, miał orientację w różnych filozofiach... W takim stanie umysłu i ducha, będąc przekonanym o słuszności własnego myślenia i postępowania, prześladował chrześcijan, głosując nawet za karą śmierci dla nich. Dopiero, gdy pod Damaszkiem Pan Jezus niejako opróżnił owo naczynie pełne pychy, przekonał się, że tak naprawdę wartość ma jedynie to, co pochodzi od Boga. Ryzykiem Stwórcy jest natomiast to, że swoje bogactwa i skarby umieszcza wciąż w owych kruchych i słabych naczyniach. Ciągłe przypominanie o tym ma jedynie wzmóc naszą ostrożność - nie bądź zbyt pewnym siebie i nie przypisuj sobie prawa własności do tego, co zostało tobie powierzone. Owszem, jesteś odpowiedzialny za właściwe wykorzystanie nabytych darów, ale nie są one twoimi i musisz strzec ich ze świadomością własnej kruchości.