Szaleniec Boży, św. Paweł, który zupełnie nie oszczędzał się w kwestiach odnoszących się do królestwa Bożego, miał prawo wystosować list akcentujący jego rozczarowanie i zawód w odniesieniu do Koryntian, którym tyle miłości poświęcił. Przebywał przecież wśród nich półtorej roku. Przypomina Koryntianom swoje zaangażowanie oraz to, że niczego nie oczekiwał od nich poza oddaniem się Chrystusowi.

   Tymczasem dowiaduje się o próbach odejścia od prawdziwej Ewangelii. Jego duchowa (a nawet można powiedzieć materialna) inwestycja nie procentuje taką miłością do Boga, jakiej należało się spodziewać. Dochodzi do tego oczernianie Apostoła. Sam nie chce bawić się w sądy. Sąd oddaje Panu Bogu. Przedstawił jednak swoje intencje, przypomniał swoje zaangażowanie oraz zobowiązania wynikające ze strony ochrzczonych. Reszta ma być przedmiotem rozwagi samych zainteresowanych w odniesieniu do sądu Bożego.

   Pojednawczy, choć z pewną nutą zaniepokojenia, ton listu ma przełożenie na dzisiejszą Ewangelię, w której Pan Jezus uczy najpiękniejszej modlitwy. To zaledwie siedem próśb. Ciekawym jest jednak to, że rolę komentarza pełnią tylko dwa ostatnie zdania tejże ewangelii, odnoszące się do przebaczenia: jeśli nie przebaczycie winowajcom i wam nie przebaczy Ojciec. Czyż nie wskazuje to na wagę akurat tej prośby odnoszącej się do potrzeby przebaczenia. Dlatego i św. Paweł, doznawszy przykrości ze strony Koryntian, nie zamierza ich osądzać. Podaje jedynie fakty odnoszące się do jego zaangażowania i braku właściwej reakcji ze strony adresatów listu. Sporny problem oddaje Bogu - „Bóg to wie...\"