Z Księgi Wyjścia pamiętamy zapewne kapłana madianickiego imieniem Jetro, który był teściem Mojżesza. Gdy zobaczył, jak zięć jego męczy się rozstrzygając sporne sprawy swego ludu, doradził mu aby wyznaczył sobie pomocników, którzy prostsze sprawy rozsądzać będą w jego imieniu, a jedynie te trudniejsze przedstawiane będą jemu. To skojarzenie może być uprawnione w zestawieniu z dzisiejszą Ewangelią, w której Pan Jezus, spoglądając na tłumy ludzi cisnące się ku Niemu, najpierw nakazuje prosić Boga, by posłał robotników na żniwo swoje, a potem dokonuje wyboru dwunastu apostołów.

   Jasnym jest, że Ten, który może być zawsze i w każdym miejscu, mógłby być dostępny dla każdego potrzebującego. Tego jednak nie chce uczynić. Pragnie bowiem nas potrzebować. To dość zaskakujące: Pan Bóg CHCE potrzebować człowieka. Chce naszej współpracy. Dlatego podpowiada modlitwę o kapłanów - swoich następców.

    Natomiast jeszcze bardziej zaskakującym może być to, że ów Pan wcale nie chce, by iść do pogan ani miast samarytańskich, ale do tych, którzy „poginęli z domu Izraela\". Jest to o tyle zaskakujące, że innym razem nakazuje Pan Jezus głosić królestwo Boże „aż po krańce świata\". Jak zrozumieć ową rozbieżność? Przede wszystkim chodzi chyba o to, aby - jak wyżej - zapewnić sobie wsparcie swoich, tych najbliższych. Niech ich będzie jak najwięcej, a potem oni sami ruszą już ze słowem dobrej nowiny na krańce świata. Po wtóre zaś chodzi o to, aby ugruntować się w Bożej nauce, utwierdzić w Jego łasce. Nikomu przecież po dwóch lekcjach nauki jazdy nie pozwala się wozić pasażerów. Najpierw należy się dobrze przygotować. Czyńmy to więc.