Cuda Pana Jezusa zachwycają do dziś. Choćby ten, opisany w dzisiejszej Ewangelii – człowiek z „uschłą ręką” staje się pełnosprawny na słowo Pana Jezusa. Nie chodzi tu o bezwład lub niedowład ręki, ale o rękę „uschłą”. Zdaje się, że i dzisiejsza medycyna nie poradziłaby sobie z takim przypadkiem. Przecież coś, co już uschło, nie ożyje. No, właśnie – i na tym polega wielkość interwencji Jezusowej. Potrafi On dokonywać rzeczy niemożliwych.

Św. Paweł w pierwszym czytaniu zmaga się z innego rodzaju dolegliwością, dotyczącą ducha, druzgoczącą sumienie. Chodzi o grzech, owocujący defektem duszy. Ten rodzaj choroby jest zdecydowanie trudniejszy do uleczenia. Może nie dlatego, że do czynności tej zabierał się św.  Paweł a nie Chrystus, ale przede wszystkim dlatego, że u samych podstaw leczenia napotykamy poważne trudności. Osadzeni w świecie materialnym, musimy wykonywać czynności, pozwalające normalnie funkcjonować i zaspokajać podstawowe potrzeby. Pewne defekty ciała nie bardzo nam w tym przeszkadzają, inne zaś stwarzają ogromne trudności w normalnym funkcjonowaniu bądź też wręcz wymagają towarzyszenia osób trzecich. Pewnie stąd każdemu bardzo zależy na utrzymaniu sprawności ciała. Dlatego Pan Jezus nawet nie pyta owego ewangelicznego nieboraka, nie władającego ręką, czy chce być uzdrowiony. To było naturalne, stąd jedynie polecenie: „Stań na środku”. Bez oporów, a nawet z wdzięcznością przyjął on ofiarowany dar i nikt się temu nie dziwi. Każdy chce być sprawny.

Na płaszczyźnie życia duchowego sprawa wydaje się o wiele bardziej skomplikowana. Tu bowiem sama choroba nie dla wszystkich jest oczywista, a bywa, że niektórzy całkiem dobrze się czują w jej objęciach. Jeśli tak, to trudno nawet o pragnienie zdrowia, a cóż dopiero o przyzwolenie na działania terapeutyczne w tym zakresie! Siłą zaś nie chce niczego Bóg zmieniać. Na tym właśnie polega problem chorych duchowo: najczęściej nie potrafią uświadomić sobie nawet potrzeby życia doskonalszego. Dla odzyskania sprawności ciała jakże wiele bylibyśmy w stanie poświęcić! O ducha już tak nie dbamy. Prośmy więc Pana o właściwą optykę – abyśmy dostrzegali owe najistotniejsze potrzeby, zwłaszcza te, od których zależy nasze życie wieczne.