Człowiek poprzez grzech pierworodny, który go dotyka musi nieustannie powstawać. To sprzeniewierzanie się i następnie powstawanie jest wpisane w ludzką naturę, która jest bardzo krucha i skłonna do grzechu.
   Najważniejsze jest jednak, aby ciągle powracać do Ojca, aby po każdym upadku wstawać i wracać do Ojca. Bóg czeka na człowieka grzesznego dając mu zawsze szansę na nawrócenie. Człowiek, który zbłądził musi stanąć przed Bogiem z sercem skruszonym. To jest bardzo ważny element nawrócenia.
   Grzech i sprzeniewierzanie się Bogu towarzyszy człowiekowi już od początków stworzenia świata. Adam i Ewa, Naród wybrany, który często buntuje się i powraca do Boga. Następnie Święty Paweł, ten który był prześladowcą chrześcijan, staje się gorliwym uczniem Jezusa, a po swoim nawróceniu powie: „Chrystus Jezus przyszedł zbawić grzeszników i to On jest źródłem miłosierdzia"(1 Tm 1, 15).
   Chrystus w Ewangelii odwołując się do przypowieści ukazuje nam prawdziwy obraz Ojca, który może się człowiekowi wykrzywić. Boga, który nieustannie jest zatroskany o każdą owieczkę i jest w stanie zostawić resztę by szukać tej jednej zagubionej (Łk 15,4). W przypowieści o synu marnotrawnym ukazuje nam prawdziwe oblicze Ojca, który zawsze zwraca się do swoich synów z ogromna serdecznością, delikatnością i łagodnością. A pomimo tego synowie ci prezentują postawę roszczeniową wobec niego. Najmłodszy trwoni cały majątek i gdy już nie ma za co żyć to wraca do ojca. Dopiero w ramionach ojca młodszy syn odkrywa ojca i siebie, wtedy też doświadcza, że jest kochany przez niego. Chociaż był kochany i wcześniej, to dopiero teraz zrozumiał, że ojciec go zawsze bardzo kochał, tylko on tę miłość ciągle odrzucał.
   Tego oblicza, które pokazuje nam Chrystus nie musi człowiek szukać daleko, jest ono blisko, na wyciągnięcie ręki - w sakramencie pokuty. Tam jest właśnie Ojciec, który ciągle przygarnia i tuli do swego serca, mówiąc:  „Wstańcie, chodźmy" - już nie osobno, ale razem. Warto zatem ciągle powracać do Boga. Takie powroty są cudowne.