Nie wiem, czy nie lepiej nastroje panujące wśród apostołów oddawał starszy przekład z języka greckiego: Panie, dobrze nam tu być. Forma, co prawda nieco archaiczna, ale znaczenie niewątpliwie głębsze i jednak nie to samo, co Dobrze, że tu jesteśmy. Dobrze nam tu być... To nie tylko pochwała okoliczności, w których znalazł się człowiek, ale chęć przedłużenia trwających chwil. Nic dziwnego, że apostołom chciało się tam być, choć - jak wskazuje dalszy tekst - byli tym dziwnym widokiem przerażeni. Obecność Chrystusa i Jego uspokajające słowa przedłużały stan błogości.

   Dobrze mi tu być... Kiedy ostatnio powiedziałem tak Panu Bogu? Czy przeżyłem taką modlitwę, taką Eucharystię czy adorację, że chciało się nie tylko wyszeptać, ale wykrzyczeć wprost: Dobrze mi tu być? 

   Mimo coraz większego tłamszenia Boga we współczesnym świecie i to już nie przez oficjalne - przeciwne Mu - siły, ale nawet przez tych, którzy dali się omamić wszechobecnej propagandzie ateizmu, coraz głośniej podnoszą głos ci, którzy proszą, a nawet domagają się częstszego kontaktu z Chrystusem Eucharystycznym. Zależy im na możliwości codziennego adorowania Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Daj Boże, aby to był początek przebudzenia, aby owych poszukujących Pana w bezpośrednim spotkaniu adoracyjnym było jak najwięcej! To rodzi nadzieję na pełne radości i wdzięczności szczere wołanie z wielu gardeł płynące: Panie, dobrze nam tu być!