Najmniej wątpliwości mają nastolatki - oni zawsze wiedzą najlepiej i niechętnie słuchają rad starszych. Pytanie „co robić?" pojawia się u nich jedynie jako następstwo źle dokonanych wyborów, tyle że najczęściej jest już wówczas za późno. Dlatego pytania tego rodzaju należy zadawać z odpowiednim wyprzedzeniem. Czas szybko mija, a my wciąż czegoś nie wiemy, nierzadko błądzimy. Nie wszystkim to przeszkadza. Zapędzeni w kierat codziennych zajęć i nieustannie mamieni nową porcją dóbr, które należałoby posiąść, niejednokrotnie nawet nie zadajemy sobie pytania o cel życia, a cóż dopiero, gdy chodzi o sposób dotarcia do niego. Konieczne jest więc przebudzenie. Takie nastąpiło za sprawą paschalnej oracji Piotra. Wielu doznało właśnie takiego przebudzenia i pytali o to Piotra i pozostałych apostołów: „Cóż mamy czynić, bracia?" Zmęczeni życiem, zniechęceni, pozbawieni nadziei na taki właśnie impuls czekali. Podobnie zresztą było z Marią Magdaleną, która snuła się jak cień wokół pustego grobu, zupełnie pozbawiona chęci do życia. Jej serce rozpromieniło się nie tylko spotkaniem ze Zmartwychwstałym, ale i zadaniem, jakie dał jej do wypełnienia. Oto okazało się, że jest ona potrzebna i to samemu Chrystusowi!

   Z nami jest podobnie. A przynajmniej powinno być - musimy zadawać sobie pytanie o sens życia, sens codziennych wysiłków, pracy, poświęcenia, trudów, miłości itd. Dokąd mnie to wszystko prowadzi? Czy warto? Jeśli przekonamy się, że za owymi „instrukcjami" stoi sam Pan, znikają wszelkie wątpliwości, a serca wypełniają się radością.