To ciekawe, że najszczytniejsze cele wytyczane sobie przez ludzi upadają w proch drogi gdy poszukiwanie własnych, tylko osobistych korzyści bierze górę nad dobrem wspólnym. Nie można  powiedzieć, że taka jest ludzka natura, bo jest ona przecież dziełem Bożym. Aktualną jej postać można by nazwać „wprowadzeniem wirusa do programu". Zaczął on działać już w najbliższym potomstwie pierwszych rodziców - przecież obaj, zarówno Kain jak i Abel, pragnęli oddawać cześć Bogu, ale jednemu z nich wyszło to lepiej i natychmiast „wirus" zazdrości zadziałał. Skończyło się to śmiercią niewinnego.

   Gdy wczytujemy się w dzisiejsze pierwsze czytanie dostrzegamy coś podobnego. Przecież zarówno św. Paweł jak i inni Żydzi zainteresowani byli pomnażaniem chwały Boga - cele więc był podobny. Dlaczego więc ci drudzy „podburzyli pobożne, a wpływowe niewiasty" i wzniecili prześladowanie głosicieli Ewangelii? Ten sam powód: zazdrość. W synagodze antiocheńskiej zebrało się bowiem „niemal całe miasto, aby słuchać słowa Bożego". Nie można było się porozumieć, wspólnie działać dla chwały Bożej? Można, ale „wirus" nie pozwala. Dlatego właśnie należy wyzbywać się nawet cienia egoizmu, a dążyć do solidarności, którą bł. Jan Paweł II tłumaczył jako działanie jednego z drugim - nigdy przeciw drugiemu. Wówczas dopiero rodzą się prawdziwe owoce.