Nie ma wątpliwości, że wraz z odejściem Mojżesza skończyła się pewna era w dziejach narodu wybranego. Przy okazji autor Księgi Powtórzonego Prawa apoteozuje tego, który nie miał równego sobie pośród proroków Pana. Poza pochwałami dla samego Mojżesza oraz następującego po nim Jozuego, na szczególną uwagę zasługuje jedno zdanie, zamieszczone w dzisiejszym pierwszym czytaniu: „Jozue, syn Nuna, pełen był ducha mądrości, gdyż Mojżesz włożył na niego ręce." Proszę bardzo: od razu mamy wyjaśnienie, dlaczego Jozuemu tak się powodziło, dlaczego „Słuchali go synowie Izraela i czynili, jak im rozkazał Pan przez Mojżesza." To niezwykle ważne, bo wskazuje na wartość błogosławieństwa. W ten sposób przecież - poprzez nakładanie rąk - przekazywano błogosławieństwo. Dziś ma ono niewątpliwie to samo znaczenie i nie mniejszą moc. Dlatego szkoda, że tak mało je wykorzystujemy. Jest ono, co prawda, w rytuale zaślubin, gdy narzeczeni przed udaniem się do kościoła klękają przed rodzicami, prosząc o błogosławieństwo. Jest również przed święceniami kapłańskimi czy ślubami zakonnymi, ale można by przecież częściej błogosławić. Ów gest, wynikający z wiary głębokiej, niebo jest w stanie poruszyć i umocnić potrzebnymi łaskami do realizacji Bożych planów.