Jakiś nowy ten lud Starego Przymierza... Istotnie, zupełnie inny, bo nie znający życia niewolniczego - pamiętający Egipt wymarli na pustyni. Tam zaś zrodził się zupełnie inny naród: zaprawiony w bojach, niewygodach, nie kulący się w sobie na świst bicza - naród, który naocznie przekonał się, że warto zaufać Bogu, bo widział cuda, jakich Ten dokonywał dla nich. Dopiero ci ludzie byli gotowi naprawdę  zaufać i uwierzyć, że słowo przez Boga wypowiedziane praktycznie już się realizuje. Ich przodkowie mieli to szczęście, że do nowej ziemi prowadził ich największy z proroków - Mojżesz. Ale na swoje nieszczęście nie potrafili pozbyć się „podszewki" swojej wiary, jaką stanowiły doświadczenia przeszłości - zbyt wiele rzeczy przez wieki były po prostu niemożliwe. Nawet egipskie plagi i przejście przez Morze Czerwone wydawały się na tym tle jedynie chwilowym uśmiechem szczęścia. I jak tu pomóc komuś, kto w realizację dzieła po prostu nie wierzy? I sam Pan Jezus w Nazarecie nie mógł dokonać cudów „z powodu ich niedowiarstwa". I tak oto niewola tłumi zmysł wiary.

   Dlatego potrzebni byli ludzie wolni, by dokonywać rzeczy wielkich. Też mieli przywódcę, którego wyznaczył im Bóg. Co prawda był jedynie następcą wielkiego Mojżesza, jego sługą, ale miał przewagę nad swym poprzednikiem, bo otaczali go ludzie wiary. Ci uwierzyli słowom Najwyższego, które skierował do Jozuego: „Jak byłem z Mojżeszem, tak będę i z tobą." I proszę - od razu nastąpił cud: Jordan otworzył się dla nich jak niegdyś Morze Czerwone dla Mojżesza. Wiara naprawdę czyni cuda.