Dwa czytania – różne, a jakże podobne. Pierwsze, pochodzące od św. Łukasza, autora Dziejów Apostolskich i Ewangelia, autorstwa Janowego. Opisują wydarzenia oddzielone od siebie kilkoma dekadami lat. Co je łączy? Otóż Pan Jezus, gromadząc swoich uczniów na Ostatniej Wieczerzy, przekazuje im swoisty testament, dotyczący sprawy najważniejszej – zbawienia. Pan Jezus prosi za swymi uczniami, wyraźnie wyodrębniając ich od świata, ale tylko po to, aby naśladując Go wykonali dzieło, które trzeba wykonać: doprowadzić wszystkich do poznania Boga i Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Aby lepiej zrozumieć ten tekst Chrystusowy, należy po raz kolejny przypomnieć, że hebrajskie „jadah” oznacza zarówno poznanie jak i „uznanie”. I o to pewnie Panu Jezusowi chodziło, aby wszyscy „uznali” Go za swego Pana i Boga.

Św. Paweł, zwoławszy z Efezu starszych Kościoła, zachowuje się podobnie: sprawia wrażenie odchodzącego z tego świata. Udając się do Jerozolimy, spodziewa się tam udręk i cierpień, a nie wiadomo czy również nie śmierci. Stąd jego mowa do starszych ma również formę testamentu. Brak tu co prawda jakiegoś nakazu, ale prezentacja swoich dokonań, wspomnienie na ofiarę własnego życia i poświęcenia, na które zdobywał się dla imienia Bożego, mają zdaje się rozbudzić w słuchaczach chęć naśladowania go. Z pewnością czułby się on szczęśliwy, gdyby i oni wszystko zawierzyli Chrystusowi Panu i – podobnie jak on – całkowicie oddali Mu swe życie i siły.

My, czytelnicy tych pism, po dwudziestu wiekach pochylający się nad owymi słowami, winniśmy z nich uczynić również wskazówkę dla własnego życia. Fenomen Pisma św. polega m.in. na tym, że jest ono słowem kierowanym do wszystkich ludzi wszystkich czasów. Uczyńmy więc zeń podstawę naszego życia. Przyjmijmy słowa zarówno Pana jak i św. Pawła jako świętą wolę testamentu i wprowadźmy ją w życie.