Narzekanie na młodzież i apoteoza czasów minionych to dwie stałe wartości wyróżniające niemal każde pokolenie. I nam również wydaje się, że kiedyś było pod wieloma względami łatwiej – łatwiej było odróżnić „swego” od „wroga”, łatwiej wskazać autorytet, łatwiej weryfikować prawdę utrwaloną drukiem i już dawno zweryfikowaną przez wątpiących z minionych pokoleń. Dziś, gdy wszystko zdaje się być względne, gdy relatywizm przedstawiany jest jako gwarancja wolności, gdy autorytetem staje się nawet skandalista, byle dysponował wystarczająco donośną tubą… jakże łatwo się pogubić. Jak tu wybierać? Jak odróżniać? Jak się zabezpieczać?

Niestety i ludzie dawniej borykali się z podobnymi problemami. Pewność drogi jest bodaj skarbem najcenniejszym. Łatwo to sobie zobrazować przykładem błądzenia po leśnej gęstwinie bez mapy i kompasu. Życie przecież można tam stracić! Dlatego tak ważnym jest, aby nie tracić pewności drogi, pewności wiary.

Prorok Eliasz egzystował wśród ludzi, którym też zamieszano w głowach. Źródłem owego zamieszania byli nie tylko wspomniani fałszywi prorocy, ale i ówczesna władza, podtrzymująca sztab proroków – klakierów, dzięki którym łatwiej jej było przedstawiać swoją wolę jako wolę Boga.

Dzięki żyjącemu w głębokiej jedności z Bogiem Eliaszowi okazało się, że zasady demokracji w tym względzie były absolutnie zgubne. Nic nie znaczyła ich liczba – 450 przeciwko jednemu. Wielkim znakiem potwierdził Bóg jaka jest Jego wola i w kim ma upodobanie. Kategoria większości nie może więc być brana pod uwagę przy badaniu woli Najwyższego. Pamiętajmy o tym.