Kto by pomyślał? - Jakiś setnik, przedstawiciel rzymskiego okupanta, na trwałe zajął miejsce w liturgii chrześcijańskiej! Dlaczego? Wiara i pokora to sprawiły. Wiara w to, że ów Nauczyciel - Cudotwórca jest w stanie wyrwać z niebezpieczeństwa śmierci jego sługę, szczególnie przezeń cenionego oraz pokora, która z pewnością była szczera, z powodu której nie śmiał nawet pełnić roli gospodarza wobec tak wielkiego Gościa. Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój... To przecież do tamtego wydarzenia odwołujemy się podczas każdej Eucharystii, wypowiadając podobne słowa: Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie... Jeśli wypowiadamy je szczerze, to istnieje nadzieja na oczyszczenie naszych sumień po raz kolejny i przywrócenie utraconej godności. Aby zaś ten stan się utrzymał, koniecznie potrzeba postawy pokornej, o którą w dzisiejszym świecie coraz trudniej.

   Dlatego w naszych kontaktach z Panem często sięgajmy nie tylko do modlitwy prośby, ale i przeproszenia za  wszystko, co do tej pory burzyło naszą przyjaźń z Bogiem. A jeśli prosimy, to błagajmy o siły ducha, by nie ustać w drodze i nie dowierzać sile własnych postanowień czy genialności planów. On ma najlepsze plany na nasze życie, stąd każdego dnia winniśmy je zgłębiać, weryfikować na modlitwie i usilnie realizować.