Ile lat upłynęło od śmierci faraona - protektora Józefa, który wyniósł go do godności zarządcy Egiptu? Tego Biblia nie precyzuje. Na podstawie zdania otwierającego dzisiejsze pierwsze czytanie można by mniemać, że o Józefie już zapomniano. Czytamy bowiem: Rządy w Egipcie objął nowy król, który nie znał Józefa. Za tym mogłaby też przemawiać wzmianka o liczebności Hebrajczyków, którzy pod tym względem przewyższają Egipcjan. Akurat tę informację przyjmujemy na pewno z przymrużeniem oka rozumiejąc, że jedynie przyrost geometryczny i to wyłącznie po stronie potomstwa Jakuba, dałby im taką możliwość.

   Czy jednak na pewno chodzi o czasy bardzo odległe od śmierci Józefa? Hebrajskie słowo jadah jest wieloznaczne, oznacza bowiem zarówno poznanie jak i uznanie. Gdybyśmy spróbowali zastosować tu owo drugie znaczenie, musielibyśmy przyjąć, że nowy faraon nie uznawał zasług jakiegoś wyzwolonego Hebrajczyka, a dodatkowo miał pretensje, że rodzina tamtego została osadzona na najżyźniejszym skrawku Egiptu - w ziemi Goszen. Potężniejąca zaś kolonia przybyszów ze wschodu mogła go realnie niepokoić. Oto znalazł się w położeniu zbliżonym do sytuacji współczesnych Francuzów, którzy nie potrafią poradzić sobie z problemem migrantów. Z tą jednak różnicą, że potomkowie Abrahama nie demolowali kraju, w którym się znaleźli (a przynajmniej nic nam o tym nie wiadomo). Niemniej jednak znalazł się powód, dla którego rozpętano kampanię nienawiści przeciwko konkretnej grupie ludzi. W tym wypadku chodzi o cały naród. Tak zwane przyzwolenie społeczne dało zgodę na usankcjonowanie czynnej nienawiści. Rozpoczęło się - jak to zwykle bywa - od jakichś kłamstw, zohydzania, stopniowego potęgowania nienawiści, która z powodu braku oporu, przerodziła się w zażartą chęć eksterminacji wskazanych palcem.