Świat nauki trwa w powszechnej zgodzie co do tego, że czas pojawił się równocześnie z materią. Gdy bowiem nie było materii, nie było też zmiany, a jeśli nic się nie zmienia, czas stoi w miejscu.

   Kiedy jednak Bóg wyrzekł swoje stwórcze "niech się stanie", błysk i huk dały początek ruchowi, który uspokoić zdoła dopiero tak zwany koniec świata. W tym wirze przemian znalazł dla siebie schronienie ten, który nie tylko odmówił Bogu współpracy, ale poprzysiągł bolesną zemstę. Od samego początku wiedział jak najcelniej zranić Pana Wszechświata. Oto człowiek, stworzenie powołane do istnienia w sposób zupełnie odmienny od pozostałych, upodobnione do swego Pana, najwidoczniej zraniło dumę ducha przez Boga stworzonego, który nie zamierzał swoich względów odstąpić komukolwiek innemu, a już z pewnością nie jakiejś duchowo - materialnej miksturze. Ponieważ jednak Bóg ukochał człowieka ponad wszystko, obdarowując go nadto wolnością, wiadomo było, że przez niego najskuteczniej zranić można Niecierpiętliwego.

   Tak więc rozpoczął on swe niszczycielskie dzieło już od pierwszych rodziców. Potem było ich potomstwo, tak mącił kolejne fale ludzkości, że konieczny był potop, a po nim jeszcze wiele razy rózga Boża spadała na plecy Jego stworzenia, by przywołać je do porządku, bo pragnieniem Boga jest nasze wieczne szczęście. Jego zaś wróg zrobi wszystko, aby nas od tego celu odwieść. Trwa totalna wojna i to od tysięcy lat. Najciekawszym jest to, że sam Bóg walczy za nas. Jak ważnym w oczach Bożych musi być człowiek, skoro On sam angażuje się w naszej obronie!

   I jeszcze jedno: tu chodzi o nas, o nasze zbawienie. Bóg jednak niczego nie podejmie bez naszej zgody, bez naszego zaangażowania się. To zaś wymaga jednoznacznego opowiedzenia się po którejś ze stron. Dlatego Pan Jezus przestrzega, że trwanie przy Nim musi się wiązać z ryzykiem odniesienia ran, utraty zdrowia, a nawet życia. Ale stojący po Jego stronie też mają swoich sojuszników, których nagradzać będzie Pan. Nawet za kubek wody. A po śmierci już tylko niebo...