Konstrukcja dzisiejszych czytań mszalnych winna nam dać wiele do myślenia. Ewangelia prezentuje nam bowiem - zupełnie nie pasujące do naszego Pana - zachowanie. Oznajmia bowiem św. Mateusz, że Chrystus, na wieść o tym, że faryzeusze odbyli naradę w bardzo konkretnym celu: w jaki sposób Go zgładzić. Pan zaś, na wieść o tym, „oddalił się stamtąd". Krótko mówiąc: uciekł. To przecież do Niego niepodobne! I owszem - niejednokrotnie przecież zapowiadał fakt swego odejścia z tego świata i kiedyś nawet sam Piotr usłyszał to, czego usłyszeć z pewnością nie chciał tylko dlatego, że usiłował powstrzymać swego Mistrza przed poddaniem się śmierci męczeńskiej. Tak więc nie mogła to być ucieczka...

   Zdaje się, że wyjaśnienie przynosi nam dzisiejsze pierwsze czytanie. Otóż opis wyjścia Izraelitów z Egiptu wieńczą dwa zdania warte uwagi, gdyż są potwierdzeniem tego, że Pan wszystko doprowadza do końca w sposób przemyślany i niezwykle logiczny. Czytamy tu bowiem: „Tej nocy czuwał Pan nad wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów po wszystkie pokolenia." I wszystko jasne! Tamto starotestamentalne wydarzenie było jedynie figurą, znakiem i zapowiedzią tego, na co od wieków czekała ludzkość: wyprowadzenie z prawdziwej niewoli, niewoli szatana i otwarcie wrót prawdziwej ziemi obiecanej - stanu niekończącego się szczęścia. Ponieważ zaś sami - na mocy chrztu świętego - staliśmy się nowym ludem wybranym, nowym Izraelem, zobowiązanie przez Boga nałożone na stary Izrael obowiązuje również nas: ta noc winna być czuwaniem. I jest. We wszystkich przecież kościołach czuwamy w Wigilię Paschalną na modlitwie i wspominaniu wydarzenia o wiele istotniejszego niż przejście przez Morze Czerwone. Celebrujemy w tę świętą noc nowe zwycięstwo nowego Mojżesza - Chrystusa.

   Nasz Pan, który wszystko doprowadza do końca, wiedział najlepiej, że trzeba połączyć wydarzenie stare z nowym, zapowiedź z jej wypełnieniem, aby polecenie Boże było realizowane w tę Świętą Noc, aby odbywało się czuwanie na cześć Pana.