Odstępstwa Izraelitów pod górą Synaj nie da się niczym usprawiedliwić. Aaronowe wyjaśnienia, jakich udzielił Mojżeszowi, też są niewystarczające. Oczywistą więc staje się konieczność wymierzenia kary. Tu zaś dochodzimy do ciekawych wniosków. Mojżesz, który najlepiej zdawał się rozumieć taktykę Bożą, zdawal sobie sprawę z konsekwencji szalonego kroku swoich rodaków, z Aaronem na czele. W tamtych czasach obowiązywała zasada odpowiedzialności zbiorowej - całemu więc narodowi należała się kara. Umiejąc przeanalizować cały ciąg zdarzeń, jakich dokonał Bóg, aby przeprowadzić ich do tego miejsca, rozumiał doskonale, że gdy słuszną zostaną porażeni karą, wszystko to, co do tej pory było cudem Bożej hojności, przepadnie bez śladu. Dlatego właśnie prosi Pana o odpuszczenie im tego grzechu lub wymazanie jego imienia z Bożej księgi. I tu dochodzimy do najciekawszego: "Tego tylko, kto zgrzeszył przeciw Mnie, wymażę z Mojej księgi." Zaraz potem jednak dodaje: "A w dniu Mojej kary ukarzę ich za ich grzech." Widać stąd, że przebaczenie i kara za grzech są czymś innym. Dlatego Bóg przebacza nam grzechy w sakramencie pojednania, ale do odpokutowania pozostaje kara. Jej część stanowi odprawienie nałożonej przez kapłana pokuty, częścią są cierpienia i doświadczenia przyjmowane z pokorą i świadomością zadośćuczynienia za grzech, a reszta pozostaje na... czyściec. Jeśli zaś zabraknie woli zadośćuczynienia, imię grzesznika istotnie zostanie wymazane z Bożej księgi, a to oznacza utratę zbawienia.