Wydawać by się mogło, że to rada przygotowana dla nas przez Pana Jezusą już przed dwoma tysiącami lat. Wyrozumiały i empatyczny Mistrz pomyślał o swoich uczniach, znoszących razem z Nim trudy głoszenia Ewangelii. Człowiek jest tylko człowiekiem - jego organizm potrzebuje wypoczynku, a i dusza wytchnienia. Dlatego mówi Pan Jezus o konieczności udania się na miejsce pustynne i to w odosobnieniu, samotnie. Warto o tym przypomnieć zwłaszcza dziś, gdy wielu spośród nas (choć utrudzonych raczej czym innym niż głoszenie Ewangelii) wybiera się na wypoczynek, jak najbardziej zasłużony i często nietani, ale gdzie? - W zatłoczone góry i zapchane plaże, gdzie człowiek od człowieka oddzielony w najlepszym wypadku komórkowym telefonem, gdzie spokój trudno znaleźć, a nierzadko zbędny frasunek wynikający z problemów należących dotąd do innych...

    Lubimy powoływać się na przykład św. Jana Pawła II, który - również jako papież - lubił oddalać się od zgiełku światowego i wychodzić na górskie, męczące fizycznie szlaki. Po co? Przede wszystkim po to, aby odnaleźć chwilę prawdziwej samotności, w której dopiero można usłyszeć głos Bożego natchnienia. Do czasu upowszechnienia się silników elektrycznych czy spalinowych używano koni, wprzęgając je w kierat. I nie miało żadnego znaczenia, czy im się to podobało, czy też nie - człowiek tego potrzebował, a nierozumne zwierzę musiało spełniać jego wolę. Dziś owo rozumne stworzenie, spełniając wolę bezkształtnych, wirtualnych niemalże korporacji czy firm, też nie jest w stanie wyrwać się z owego kieratu poddaństwa i bezrefleksyjności. Kiedy zaś się to udaje, z lękiem  dopuszcza myśl o możliwości pobycia sam na sam ze sobą i otwarcia się na myśl z wysoka. Niejeden „Łysek z pokładu Idy" zastanawiać się będzie na starość, czy warto było aż tak się poświęcać dla bezimiennej organizacji, tracić zdrowie i cierpliwość za cenę odczłowieczenia. Dlatego, za radą Pana Jezusa, szukajmy okazji do wsłuchania się w Jego głos.