Tak, właśnie takie skojarzenie budzi się we mnie, gdy czytam dzisiejszy fragment Ewangelii, prezentujący spór Pana Jezusa z faryzeuszami na temat czystości rytualnej. Jaki z tym związek? Jeśli ktokolwiek kupował kiedyś używany samochód, to wie co mam na myśli. Jakoś dziwnym trafem ogromna większość tych aut jest w bardzo dobrym stanie wizualnym i technicznym - oczywiście najczęściej używane były przez kobiety (bo kobieta podobno bardziej szanuje samochód i nie nadweręża silnika...) i to niepalące. Do tego samochód na pewno jest bezwypadkowy. Realistyczne zdjęcia na autogiełdzie zachęcają, kuszą żywymi kolorami nieskazitelnego lakieru... Jeśli do tego jeszcze cena znajdzie się na wysokości naszych oczekiwań, to niebezpieczeństwo zakupu jeżdżącego wraka jest dokładnie w zasięgu ręki.

Gdy zdołamy zachować w sobie odrobinę rozsądku, to prosimy o pomoc znajomego mechanika, wyposażonego choćby w tester lakieru, pozwalający natychmiast zweryfikować prawdziwość opowiadań o jeździe bezwypadkowej. Nie to jednak jest najważniejsze - nie lakier. O wiele istotniejszą jest sprawa silnika. Jego „wyczuć" się nie da. Dopiero wprawne ucho mechanika stwierdzić zdoła poprawność jego pracy lub niepożądane szmery.

Samochodu nie kupuje się ze względu na kolor czy tunningowe gadżety. Choćby miał złote klamki a silnik niesprawny, utraci rację bytu. Samochód jest do jeżdżenia i to jest jego najważniejsza funkcja. Może migotać światełkami, melodie piękne klaksonem wygrywać, mieć wygodne siedzenia i cieszyć oko, ale jeśli nie jeździ jako samochód pozostanie bezużyteczny.

Człowiek podobnie - jeśli nawet spełniałby wszystkie nakazy higieny i kultury, zaniedbując jednocześnie to, co dla niego najistotniejsze, może co najwyżej - według słów św. Pawła - cymbałem brzmiącym zostać... Rozraduje może czyjeś ucho, ale nie spełni funkcji najważniejszej. Zadaniem człowieka jest bowiem miłość. On ma kochać - jak Pan Bóg. Musi mieć czas dla ludzi, chętnie nieść musi im pomoc, a od czystych rąk ważniejsze jest czyste sumienie.