Okazuje się, że wystarczy odczytać zaledwie kilka wersetów dalej - w stosunku do wczorajszej Ewangelii - by mieć pewność, że pełne miłości, tęskne wyczekiwanie na Pana (nawet z płonącą lampą w ręku) to jednak za mało. Dziś Pan Jezus mówi o zamknięciu księgi życia i to w sposób bardzo konkretny. Potwierdza to tezę z dnia wczorajszego o nieuchronności spotkania z Nim oraz nieznanym czasie tego wydarzenia. Dodaje jednak coś, czego we wczorajszej Ewangelii można się było jedynie domyślać: „szczęśliwy ów sługa, którego Pan zastanie przy tej czynności." - to znaczy przy pracy. Sama tęsknota i rozpalone serce nie wystarczy...

Krótko mówiąc: każdy człowiek w chwili ostatecznego z Bogiem spotkania, winien zameldować o wykonaniu zadania. Każdy wie, co ma czynić. Choć - jak wynika z dzisiaj odczytanych słów Pana - mogą być też nieświadomi. Nieświadomość owa może stanowić okoliczność łagodzącą, ale nie zwalnia z odpowiedzialności, bo przecież człowiek wyposażony został w zdolność rozumowego reflektowania. Jeśli mu nawet nikt nie powiedział, powinien się domyślić. Od małych dzieci można zbyt wiele nie wymagać, ale te dorosłe - choćby im nawet nikt nie powiedział - winny same dojść do wniosku, że skoro jest bałagan w domu, to przed powrotem rodziców trzeba posprzątać, że skoro drzwi były otwarte - to należy je zamknąć, a gdy przybędą goście - kawą czy herbatą podjąć... To takie oczywiste. Nie wszystko przecież wprost trzeba usłyszeć. Po to właśnie mamy rozum i z jego wykorzystania będziemy rozliczani. Nie wystarczy jednak tylko wiedzieć - mądrość pozyskaną trzeba wprowadzać w czyn.

Tak więc świadomość - to za mało, umiejętność wyartykułowania tego, co należy zrobić - z pewnością też nie wystarczy, oczekiwanie na przyjście zaś wtedy jest dobre i niosące radość, gdy wiąże się z uprzednim wykonaniem pracy bądź to zleconej, bądź wydedukowanej.