Jasne, wyobrażenie sobie momentu samej śmierci nikogo nie napawa wesołością, ale cała rzecz w tym, jak z mocą przypominał św. Paweł, że śmierci podlega tylko ziemskie ciało wierzących w Chrystusa. Ich dusze zaś, wedle słów działającego już 600 lat przed Wcieleniem Chrystusa Proroka Ezechiela, Bóg wydobywa z grobów. Co więc zrobić, żeby nie załamywać się pod ciężarem myśli o naszym przyszłym nagrobku? Tak jak Łazarz - zaprzyjaźnić się na serio z Tym, który potrafi przywracać ziemskie życie i dawać wieczne. Nie ma prawdziwej przyjaźni bez wspólnie spędzonych - i tych lepszych, i tych gorszych - chwil. Nie ma więc przyjaźni z Bogiem, jeśli z naszej winy brakuje regularnej modlitwy. Osoba, do której odzywamy się tylko wtedy, kiedy potrzebna nam szybka pomoc, nie czuje się naszym przyjacielem, ale raczej naszym służącym. Niech w naszych modlitewnych kontaktach z Bogiem będzie też trochę bezinteresowności, sprawiania Mu naszą pamięcią radości jako zapłaty za największą radość, jaką On daje nam - Niebo!