Ludzie mający poczucie humoru są w stanie  od czasu do czasu rozbawić swoich bliskich humorem sytuacyjnym lub też zaplanowaną akcją dla wprowadzenia radosnego nastroju.

Choć okoliczności zdają się temu przeczyć, mogłoby się wydawać, że Pan Jezus zażartował sobie nieco ze swoich uczniów, pytając o to, o czym każdy przebywający w tych dniach w Jerozolimie wiedział. Umiejętnie budując napięcie wciągnął ich w rozmowę i to tak fascynującą, że gdy już zamierzał opuścić towarzyszy drogi, ci „przymusili Go" do pozostania z nimi, w gruncie rzeczy spełniając Jego plan. Tam bowiem, przy stole rozpoznali Go po charakterystycznym geście rozdzielania chleba. Choć szli z Nim dyskutując, nie rozpoznali Go. Dopóki mówili, relacjonowali, objaśniali i interpretowali - oczy ich były na uwięzi. Gdy zaś poddali się światłu od Niego płynącemu - poznali Go, choć to samo w sobie wydało się absolutnie niepojmowalne.

Ileż to razy Pan Bóg pozwala na zrodzenie się w nas wielu wątpliwości! Ileż razy pozwala na popadnięcie w rozpacz! Stan ten zwykle trwa tak długo, jak chcemy sami opowiadać, relacjonować i interpretować. Zrozumienie przychodzi wraz z pokornym otwarciem się na Boga, który najpewniej ukazuje się nam w Eucharystii.