Czyż to nie dziwne, że potężny Pan Bóg, który słowem swojej potęgi świat potrafił stworzyć, na którego życzenie umarli z grobów powstają, który słońce jest w stanie cofnąć w swoim biegu, a z wody mur postawić, nie jest w stanie zapanować do końca nad porządkiem tego świata? Pytamy niekiedy: Dlaczego Pan Bóg pozwala na cierpienia niewinnych? Czemu pozwala panoszyć się nieprawym? Dlaczego umierają dzieci?... Wiele niejasności. Mnóstwo pytań i brak jednoznacznych odpowiedzi. Niektórzy z tego powodu utracili wiarę. Bo i jakże tu ufać potężnemu Szefowi, który nie jest w stanie kontrolować stworzonego przez siebie gospodarstwa.

To jest właśnie cena wolności. Jakież bowiem moglibyśmy - w przypływie śmiałości czy zuchwałości - podsunąć Bogu propozycje naprawcze? Może, żeby karać złodziei paraliżem ręki, zabójcom natychmiast oddech odbierać a wyzyskiwaczy garbem oszpecać? Coś by to pewnie pomogło, choć nie ma pewności, czy podporządkowaliby się wszyscy. Wówczas jednak żylibyśmy w ogromnym obozie strachu i przerażenia. Miałby Pan Bóg wielką rzeszę karnych, zastraszonych niewolników. On jednak pragnie miłości, bo i sam miłością pociąga. Miłość zaś, owszem, stawia wymagania, ale nie stosuje sankcji. No, i jest cierpliwa.

To właśnie sprawia, że złoczyńcy się rozzuchwalają, a prawi niekiedy tracą ufność. Ważne jednak jest, by przenigdy nie tracić z oczu celu ostatecznego - zbawienia. Gdy on zawsze będzie jasny i wyraźny, wszystko co „po drodze" nie będzie miało większego znaczenia. Młodzieńcy na okrutną karę skazani rozumieli to dobrze mówiąc: „Jeżeli Bóg zechce, może nas wybawić", co oznacza, że gdyby nawet Bóg pozwolił na ich okrutną i niesprawiedliwą śmierć, nie zachwieje to ich wiarą w Niego. Pan Jezus doskonale wiedział, co Go czeka mówiąc: „usiłujecie Mnie zabić", gdy jednak przyjdzie chwila próby w Ogrójcu, powie ostatecznie „nie Moja, ale Twoja wola niech się stanie". Najlepiej więc całkowicie zaufać Panu Bogu, a On już wybierze to, co dla nas najlepsze.