Czas już dojrzał. Atmosfera grozy wokół Pana Jezusa już od kilku dni się zagęszcza, dlatego zdecydował się On odkryć przed swymi uczniami wszystkie karty podczas Ostatniej Wieczerzy. Nie ma wątpliwości, że apostołowie już wcześniej wyczuwali to napięcie ale dopiero teraz odnaleźli potwierdzenie swych złowieszczych intuicji.

Swoją drogą opis tamtego wydarzenia jest bardzo ciekawym studium psychologicznym postaw z grona apostolskiego. Odnajdujemy tam kochającego Jana, zapatrzonego w Mistrza tak dalece, że nie uważał za stosowne werbalizowanie swego uczucia - głowę położył na piersi Pana i... powiedział wszystko. Może dlatego, że najmłodszy z grona, nie będzie umiał ocenić ryzyka i - gdy wszyscy apostołowie poczną uciekać - on uczyni to jako ostatni. Coś z tej postawy było również u św. Jana. To on, który naprawdę kochał Mistrza, zreflektuje się najszybciej i, nie bacząc na innych, będzie towarzyszył Mu aż pod krzyż.

Św. Jan opisuje też św. Piotra, również zapatrzonego w Pana, ale mającego problem z pohamowaniem swoich emocji - najpierw mówi, potem myśli. Chrystus Pan powściąga więc jego zapędy, prorokując o najbliższych godzinach...

W opisie powyższym uwagę ewangelisty przykuł też Judasz, co wydaje się jak najbardziej oczywistym. Nie szczędzi mu on cierpkich słów, mówiąc o jego złodziejskich skłonnościach. Nie to jednak jest najważniejsze. W całej swej niegodziwości nie traci on jednak tego, co najważniejsze - miłości Chrystusa. Pan Jezus nie tylko nie próbuje bronić się przed skutkami uczniowskiej zdrady, ale wręcz zachęca go dokończenia dzieła.

Pozostali uczniowie wydają się być kompletnie skołowani całą tą sytuacją. Mnogość i dynamika wydarzeń całkowicie ich przytłoczyła. A przecież mógł tam być każdy z nas. Jak byśmy się zachowali? Kim bylibyśmy? Kim jestem dziś, gdy Chrystus po wielekroć bywa zdradzany?