Oko za oko, ząb za ząb - ta zasada wydaje się słuszna i wpisana w naturę (nie tylko zresztą ludzką). Stawia nas ona niejako na pozycji sędziego. Ale tej władzy nie posiadamy. Przypomnijmy sobie, co odpowiedział Pan Jezus człowiekowi, który Go prosił o interwencję u brata w sprawie podzielenia się spadkiem: Któż Mnie uczynił sędzią między wami? Proszę, nawet Pan Jezus zdaje się mieć wątpliwości w tym zakresie, a to przecież Bóg!

   Bóg widzi dalej, szerzej i dokładniej, a przy tym nieustannie roztacza nad nami swą opiekę. Według nauki św. Pawła nie pozwala nigdy obarczać nas doświadczeniem przerastającym nasze siły. Krótko mówiąc, wciąż monitoruje sytuację. Jeśli więc pozwala, by nas spoliczkowano, to widocznie jest w tym jakiś cel (choćby utwierdzenie nas w pokorze), gdy kieruje ku nam człowieka z jakąś prośbą, czy nawet żądaniem (nawet, gdyby to była codzienna suknia) to może po to właśnie, by uwolnić nas od przywiązania do materii. Dla człowieka wierzącego nie ma przecież przypadków. Każde wydarzenie objawia najczęściej swój sens dopiero po czasie. Ale w chwili jego powstawania Pan Bóg już go zna, my zaś nie. Godzenie się wiec na to, co nie zachwyca, choć realnie dzieje się, jest sprawdzianem wiary.